Bianca Stroeven zit vanaf 2002 in de WAO (wet arbeid ongeschiktheid), maar dat is voor haar geen reden thuis te gaan zitten. Ofschoon fysieke beperkingen en gezondheidsproblemen haar regelmatig parten spelen, zet ze zich wanneer dat kan volop in als vrijwilliger. ‘Ik beheer de facebookpagina van de Boswijk, ben actief met het opruimen van zwerfafval voor Lelystad Schoon en ben oppas voor de stichting Oopoeh.’ Dat laatste is goed te merken tijdens het interview: Donna (1) en Joshy (16) vragen regelmatig om de aandacht.

Oppashondjes
Om maar gelijk een dreigend misverstand uit de wereld te helpen: Oopoeh staat voor ‘Opa’s en oma’s passen op een hond’ en Donna en Joshy zijn dus honden. ‘Ik zag een berichtje over Oopoeh op Facebook en begon te twijfelen. Zelf heb ik wel een hond gehad, maar dat kan ik nu niet meer opbrengen vanwege mijn gezondheid. Maar oppassen kan wel. Bovendien voelde ik me bij tijd en wijle erg eenzaam. Dus heb ik me aangemeld. Je moet Oopoeh zien als een soort van datingsite voor honden en baasjes. Oopoeh probeert een match te maken tussen hondenbezitters die soms weinig tijd hebben voor hun hondje en mensen die het leuk vinden af en toe op te passen op een hond en daarmee te gaan wandelen.’

Vriendschap is bijvangst
Het zijn in dit geval ‘matches made in heaven’. ‘Neem Donna. Haar baasje werkte eerst door corona voornamelijk thuis, maar moet nu toch weer af en toe naar kantoor. Dan pas ik op haar. En dat vinden we hartstikke leuk, toch, Donna?’ Het enthousiaste gedrag van Donna spreekt boekdelen. En ondanks het leeftijdsverschillen kunnen Joshy en Donna het ook heel goed met elkaar vinden, ook al hupt Joshy ook nog eens door het leven op drie pootjes.

‘Het mooie is dat ik het ook heel goed met hun baasjes kan vinden,’ legt Bianca uit. ‘Ik bouw nu een goede vriendschap met hen op. Dat is geen voorwaarde, maar wel een hele mooie bijvangst.’

Eigenwaarde
Toen Bianca in 2002 in de WAO terecht kwam, was dat best wel een klap. ‘Het doet wat met je eigenwaarde. Die ontleen je toch voor een deel aan het werk dat je doet.’ Eerst ging Bianca daarom aan de slag als vrijwilliger in Het Laar, waar ze mantelzorger werd van een oudere dame. Toen die overleed in 2011 ging ze op zoek naar andere uitdagingen.

Na een echtscheiding kreeg ze ook psychische klachten. ‘PTST. Dat bovenop de gezondheidsklachten die ik heb, zoals diabetes en hartfalen. Het was een beetje een optelsom van ramspoed en domme pech.’ Dat alles maakt dat het uithoudingsvermogen van Bianca van dag tot dag verschilt en dat ze bij haar vrijwilligerstaken ook goed om zichzelf moet denken. ‘Soms neem ik iets teveel hooi op mijn vork. Dat betaalt zich dan onmiddellijk uit in moeheid en andere klachten.’

Ook voor jezelf
Maar haar vrijwilligersjobs geven haar ook heel veel. ‘Het is goed om wat te doen. Ik voel me elke dag wel een periode ellendig en moe, maar dit geeft me zoveel voldoening, dat je blij bent dat dat er ook is. Het zwerfafval heb ik nu wel noodgedwongen op een wat lager pitje moeten zetten, maar ach… als we allemaal in Lelystad iets zouden doen, zou dat al enorm schelen, toch?’ Want dat is zeker haar boodschap voor mensen die twijfelen over vrijwilligerswerk. ‘Als iedereen wat zou doen, wordt de wereld er beter op. En nogmaals: je doet iets voor een ander, maar het geeft jezelf ook heel veel.’